ÇAĞALAYAN

Suları düşünürüm nazlı nazlı kıvrılan
Akışını seyretsem sanki durmuştur zaman.
Yıllardır akmış belki,daha kaç yıl akacak,
Bizler görmeyeceğiz vakit çok geç olacak.
Onlar ki kimi durgun kimi delice akan,
Kimi boz bulanıktır kimi coşup ÇAĞLAYAN 

Hep denize akarlar engin sulara doğru,
Yüce dağları aşıp vadilerden geçerek
Tanımaz hiç bir engel gider menzile doğru,
Yılların özlemiyle helezonlar çizerek.
Setlerin arkasından ovaları sulayan,
Barajları doldurup etrafa ışık yayan.
Kimi yerin altında bir artezyen kaynayan,
Kimi düşer dağlardan adı olur ÇAĞLAYAN 

Erzincanın ovası fırat´ın yatağıdır,
Karasu´ya can veren keşiş ve kop dağıdır.
Ekşi su´da bin türlü madenle kaynar yerden,
Beytahtı dedikleri curcuna yatağıdır.
Erzincan´ın bir köyü Munzurun eteğinde,
Bahar orda yaşanır alıyla yeşiliyle.
Birkaç hane ,bir kaç ev bir yamaçta Kalecik
Sanki bir ören yerde terkedilmiş gelincik.
Bu köyden bir su kaynar akar yaz kış durmadan,
Girlevk´e gelince oluverir ÇAĞLAYAN. 

Dökülür tepelerden coşar köpürür taşar,
İnsan en güzel günü giderse orda yaşar.
Ara sıra suyada değer feleğin nar´ı
Hiremlerle süslenmiş bir yoldur aslan argı
Karatuş´tan geçerek can verir ovalara,
Sonra büyümek için katılır Karasu´ya.
Kaynaklar su verirse hep akar bu derecik,
Kurursa karlı dağlar susuz kalır Kalecik.
Nedense hep tersine döner bu çarkı devran,
Yıkılıp viran olmuş bahtı kara Erzincan
Küçücük bir kasaba görünür uzaklardan, 
Kucak açar dağlara bulutlara ÇAĞLAYAN. 

İnsanın hayatı´da su gibi akıp gider
Bahardan sonbahara kucak açar seneler.
Bazen bir rüzgar eser fırtınalar yaratır,
Bazen çılgın dalgalar isyanları ıslatır.
Bazan bir dar boğazdan neşeyle akar hayat,
Bazen en güzel günden alamayız hiç bir tat.
Nasılki akan sular denize dökülürse
Ölüm denen denizden kurtulamaz hiç kimse.
Bazen durulur sular bazen gönül bir hicran,
Bazen delirip coşan köpüren bir ÇAĞLAYAN. 

Mahmut Uçan